درس‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر برای دولت

بسیاری از سازمان‌های دولتی در حال تدوین استراتژی‌هایی برای جذب نوآوری غیردولتی هستند و روند روبه‌رشد واحدها، ابزارهای مناقصه و برنامه‌هایی که به مشارکت در سرمایه‌گذاری‌های خطر‌پذیر تجاری و اولیه اختصاص می‌یابند، شاهدی بر این ادعا هستند. با این حال اغلب در جذب نقش‌آفرینان جدید و پیشگام در نوآوری موفق نیستند، مسئله‌ای که احتمالا به دلیل بی‌میلی این شرکت‌هاست.

محرک جذب نوآوری

فناوری‌ها و مدل‌های کسب‌وکار دیجیتال در حال بازتعریف ساختار و شرایط صنعت هستند. درحالی‌که شرکت‌های تجاری تلاش می‌کنند به این شرایط واکنش نشان دهند و مزیت رقابتی ایجاد کنند، سه عامل باعث می‌شوند که برای سازمان‌ها هم ابداع یا کپی کردن آنچه نیاز دارند، بسیار دشوار شود و هم جذب توانایی‌های خارجی بسیار مهم شود.

• سرمایه‌گذاری بیشتر روی نوآوری: سرمایه‌گذاری روی فناوری در اوایل چرخه تجاری به شرکت‌ها مزیتی ماندگار می‌دهد و به بخش «آزمایشگاه تا بازار» این چرخه سرعت می‌بخشد. ماریانا مازوکاتو ، اقتصاددان می‌گوید که شرکت‌ها زودتر روی ایده‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند تا از مالکیت معنوی بهره ببرند. این روند در رشد بودجه تحقیق و توسعه شرکت‌های پیشگام نیز مشاهده می‌شود، پنج شرکت برتر فناوری در حال حاضر به اندازه ناسا یا وزارت انرژی برای تحقیق و توسعه هزینه می‌کنند.
• توزیع بیشتر نوآوری: اقتصاد استارت‌آپ تعداد بیشتری نقش‌آفرین کوچک‌تر و محصول ایجاد می‌کند که ممکن است به سازمانی ربط داشته باشند. این نقش‌آفرین‌های تازه‌وارد اغلب می‌توانند ریسک‌های بزرگ‌تر و پرمخاطره‌تری بکنند، در نتیجه می‌توانند سرمایه افرادی را جذب کنند که به‌دنبال بازگشت سرمایه غیرعادی هستند، بازار جهانی سرمایه‌گذاری خطرپذیر در سال ۲۰۱۸ یکی از سال‌های رکوردشکن را سپری کرد. از این رو ظهور ایده‌ها و بنیان‌گذاران جدید نیز روز به روز بیشتر می‌شود.
• منابع گسترده‌تر نوآوری: همزمان نوآوری بیش‌ازپیش چندرشته‌ای شده است. تنوع نوآوری در حوزه‌های مختلف از امنیت اینترنت تا ویرایش ژنتیک فرصت‌های بیشتری را برای طراحی راه‌حل‌های خط‌شکن از طریق همگرایی حوزه‌های مختلف فراهم کرده است، در واقع پژوهش‌ها نشان می‌دهند که مقاله‌هایی بیشترین ارجاع را دارند که از همکاری بین رشته‌ای پدید آمده‌اند.

چهار استراتژی برای جذب نوآوری

دولت می‌تواند برای به دست آوردن نوآوری خارجی از چهار مدل جذب استفاده کند:

• پایگاه صنعتی؛ استراتژی سرمایه‌گذاری «پورتفولیو»
• شتاب‌دهنده‌ها: استراتژی سرمایه‌گذاری «مراحل اولیه»
• مشارکت‌های استراتژیک؛ استراتژی سرمایه «سرمایه‌گذاری مشترک»
• معماری باز؛ استراتژی سرمایه‌گذاری «پلتفرم»

با پیشرفت فناوری، سطح خدماتی که دولت‌ها می‌توانند ارائه کنند به‌شدت افزایش یافته اما انطباق کارآمد این فناوری‌ها با شرایط بخش عمومی نیازمند استراتژی‌هایی منضبط است در نتیجه این چهار استراتژی جذب را می‌توان نسل بعدی مشارکت‌های عمومی-خصوصی دانست.

گزارش «درس‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر برای دولت» توسط راه پرداخت به فارسی ترجمه و بازطراحی شده و با حمایت شرکت ۱۰۰ استارت‌آپ منتشر شده و در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.